ج. اگر يقين دارد که ظهر را نخوانده يا شک در خواندن آن دارد، در وقت مختصّ به ظهر يا مشترک، قصد ظهر مى‌نمايد و تمام مى‌کند؛ و در وقت مختصّ به عصر در صورتى که قصد امر فعلى داشته، بدون تقييد به عنوان بلکه مجرّد تطبيق بر مقصود، قصد عصر مى‌نمايد و تمام مى‌کند؛ و اگر يقين به فعل ظهر سابقا داشته، پس با قصد امر فعلى و خطاى در تطبيق، با قصد عصر تمام مى‌نمايد، چه در وقت مشترک باشد يا مختصّ به عصر وگرنه صحّتش با عدول احتمالى قابل منع است.