ج. على الاحوط نمى‌تواند اقتدا کند.

ج. اگر با کمک ديگران هم نتواند، همان طور نماز بخواند.

ج. انحراف عمدى به اندازه‌ى پهناى يک انگشت جايز است نه بيشتر.

ج. اگر خوف او عقلايى بوده و هيچ راه اطمينان بخشى نداشته، نماز او محکوم به صحت است و احوط اعاده است.

ج. خير، لازم نيست.

ج. اگر مشقّتِ قابل تحمّل باشد بايد به سمت قبله نماز بخواند.

ج. چنانچه وقت نماز وسعت دارد، بايد از روى احتياط چهار نماز به چهار طرف بخواند، اگرچه بعيد نيست فقط يک نماز به يکى از چهار طرف که بخواند کافى باشد و سه نماز ديگر مستحب و از روى احتياط باشد و اگر به اندازه چهار نماز وقت ندارد، بايد به اندازه‌اى که وقت دارد بخواند و در مواردى که نماز متعدد مى‌خواند بايد نمازها را طورى بخواند که يقين کند يکى از آن‌ها رو به قبله بوده است يا اگر از قبله کج بوده، به طرف دست راست و دست چپ نرسيده است.

ج. اگر مى‌تواند بايد به پهلوى راست بخوابد و اگر نمى‌تواند بنابر احوط به پهلوى چپ بخوابد؛ و اگر آن هم ممکن نيست به پشت بخوابد به طورى که کف پاهاى او رو به قبله باشد و اگر آن هم ممکن نيست به هر صورتى که ممکن است نماز بخواند، ولى تا حد امکان طورى باشد که نزديک‌تر به نماز کسى که به طورى عادى نماز مى‌خواند باشد وگرنه بايد نزديک‌تر به نماز کسى که ايستاده نماز نمى‌خواند، با رعايت مراتبى که ذکر شد، باشد.

ج. به پاسخ سؤال قبلى و نيز مسأله ۶۵۶ رساله رجوع شود.

ج. اگر با عدم عسر و سختى، تمکن دارد که صورت و بدنش را با هم رو به قبله کند، احتياطا با رعايت قبله نماز بخواند و در غير اين صورت بدن بايد رو به قبله باشد و آن مقدّم بر صورت است.