ج. ظاهرا منعقد نمى‌شود؛ مگر مثل کفايت اشاره از کسى که توانايى سخن گفتن ندارد، باشد.

ج. خير، اما با وجود شرايط، مى‌تواند احکام قسم را که در رساله مذکور است، داشته باشد (به مسأله‌ى ٢١٢٢ رجوع شود.)

ج. اگر نيّت نذر، داخل شدن در خصوص مسجد بوده است و پى در پى بودن متناسب با حال خود را قصد نموده، نه پى در پى بودن حتّى با حال حيض را، نذر منعقد است و حضور در ايّام حيض لازم نيست و غير آن حساب مى‌شود.

ج. بايد آن را در امور خير و نيک صرف کند يا اگر مشتبه در چند عمل عبادى باشد، بايد امر عبادى را به جا آورد.

ج. به قصد قربت و نزديک شدن به خداوند متعال بگويد: براى خداوند، به عهده‌ى من باشد که فلان کار را انجام دهم.

ج. مطلق خيرات کفايت مى‌کند.

ج. تا وقتى که شروط آن باقى است، واجب است به نذر عمل کند.

ج. اگر همان روز در همان حسينيّه مصرف آن ممکن نيست، مى‌تواند در غير آن روز در همان حسينيه يا در غير آن مکان در همان روز صرف کند و فرقى بين انتخاب زمان و مکان نيست.

ج. احتياط در اين است که به مصارفى که نسبت به حضرت ابوالفضل العبّاس ـ عليه‌السّلام ـ دارد، مانند مجالس عزادارى ايشان و کمک به زايرين آن حضرت مصرف شود.

ج. اگر تخلف بدون عذر باشد، کفاره واجب است و بايد فى الجمله قضا هم نمايد.