ج. او را در خلوت تهديد کند که اگر خود را اصلاح نکند در جلوت (در ميان جمع) خواهد گفت.

ج. بايد آن‌ها را امر به معروف و نهى از منکر کرد و اگر تأثير نکرد، بايد آن مجالس را ترک نمود.

ج. اگر انسان بدون گفتن، به هر وسيله ديگر ناراحتى قلبى خود را به معصيت کار نشان دهد و اين کار موجب ترک معصيت شود، لازم نيست با زبان امر به معروف و نهى‌ازمنکر بنمايد، البته اگر هيچ‌گونه اشکال شرعى ديگرى در اين کار نباشد و اگر چاره‌اى به جز اظهار زبانى نيست، باز بايد درجات خفيف‌تر را در اظهار زبانى ملاحظه نمايد.

ج. بايد به گونه‌اى اظهار کند و نبودن شرايط، رافع وجوب است نه جواز آن.

ج. در صورت تحقق شرايط ديگر، امر به معروف و نهى‌ازمنکر واجب است.

ج. اگر منکر ديگر بر وجه محرّم است، خير، جايز نيست.

ج. تا حدّ اطمينان به عدم تأثير لازم است؛ با وجود ساير شرايط.

ج. از بين بردن وسايل گناه با قدرت و عدم خوف ضرر و خطر، بر همه لازم است و مقصود، فقط از بين بردن امکان استفاده‌ى از آن در حرام است.

ج. خير.

ج. خير، جايز نيست.