ج. با وجود شرايط آن، بر همگان لازم است.

ج. با وجود شرايط به حدّ ميسور، تا مزاحم با ترک اهمّ (مطلب مهم‌تر) نشود، لازم است.

ج. خير، اگر موجب مفسده براى او است واجب نيست، ولى نبايد در معصيت او را کمک کند.

ج. ١) انکار قلبى؛ ٢) اظهار کردن به زبان؛ ٣) متألّم کردن معصيت کار. (مسأله‌ى ١۶١٠ رساله).

ج. موارد آن مختلف است.

ج. با فرض انجام وظيفه، شما به طور کلى قطع رابطه نکنيد هر چند آن‌ها هم قطع کنند.

ج. واجب است.

 ج. او را در خلوت تهديد کند که اگر خود را اصلاح نکند در جلوت (در ميان جمع) خواهد گفت.

ج. بايد آن‌ها را امر به معروف و نهى از منکر کرد و اگر تأثير نکرد، بايد آن مجالس را ترک نمود.

ج. اگر انسان بدون گفتن، به هر وسيله ديگر ناراحتى قلبى خود را به معصيت کار نشان دهد و اين کار موجب ترک معصيت شود، لازم نيست با زبان امر به معروف و نهى‌ازمنکر بنمايد، البته اگر هيچ‌گونه اشکال شرعى ديگرى در اين کار نباشد و اگر چاره‌اى به جز اظهار زبانى نيست، باز بايد درجات خفيف‌تر را در اظهار زبانى ملاحظه نمايد.