ج. تا حدّ اطمينان به عدم تأثير لازم است؛ با وجود ساير شرايط.

ج. از بين بردن وسايل گناه با قدرت و عدم خوف ضرر و خطر، بر همه لازم است و مقصود، فقط از بين بردن امکان استفاده‌ى از آن در حرام است.

ج. خير.

ج. خير، جايز نيست.

ج. با رعايت مسايل شرعى مى‌تواند.

ج. در موقع حرج بايد استماع نکند (گوش ندهد) و سماع (به گوش خوردن صدا) اشکال ندارد.

ج. جايز است، خصوصا در مراحل آخر، که به انجام واجب و ترک معصيت نزديک‌تر است که اگر تأديب نشوند، در بعضى از موارد منجر به ترک واجبات و انجام گناهان از طرف آن‌ها مى‌شود.

ج. با تحقق شرايط امر به معروف و نهى از منکر با موارد ديگر فرق نمى‌کند.

ج. اگر کسى واجبى را انجام نمى‌دهد و يا معصيتى را به جا مى‌آورد، در صورت تحقق شرايط ذيل بر ديگران واجب است او را امر به معروف و نهى‌ازمنکر نمايند: ١) علم به حکم شرعى؛ ٢) احتمال تأثير؛ ٣) اصرار بر ترک واجب و يا انجام دادن معصيت؛ ۴) عدم مفسده؛ و اگر کسى مستحبى را ترک و يا مکروهى را به جا مى‌آورد، امر به معروف و نهى‌ازمنکر او مستحب است. (مسأله‌ى ١۶٠٨ رساله).

ج. بنابر اظهر بدون اجازه امام معصوم ـ عليه‌السّلام ـ يا کسى که از طرف آن حضرت مستقيما نايب مخصوص او است، نبايد اين کار را بکند. و با اجازه مجتهد جامع الشرايط مورد تأمل است. اما اگر نمى‌داند اين کار منجر به مجروح کردن يا قتل مى‌شود ولى احتمال اين را مى‌دهد، بنابر احتياط واجب  بايد مستقيما از طرف امام معصوم ـ عليه‌السّلام ـ يا نايب مخصوص آن حضرت و يا از طرف مجتهد جامع الشرايط اجازه داشته باشد.