ج. خود مکلّف نيّت مى‌کند و احوط لزوم نيّت مباشر و نايب هم هست و نايب دست عاجز را به زمين مى‌زند و با آن او را مسح مى‌دهد. لکن احوط اين است که اگر دست زدن به زمين براى مکلّف ممکن است و مسح ممکن نيست، هم خودش به زمين دست بزند و هم به وسيله‌ى نايب و اگر زدن دست به زمين براى او ممکن نيست اما مسح ممکن است، هم خودش مسح کند و هم به وسيله نايب مسح نمايد.

ج. بايد مانعى براى تماس با خاک نباشد.

ج. احتياطا ضربه را با تعاقب (دو مرتبه و هر مرتبه يک دست و پى در پى) انجام دهد و بعدا نمازش را اعاده کند.

ج. اگر غسل جنابت هم بين آن‌ها است، يک تيمّم کافى است، و اگر غسل جنابت نبود يک تيمّم به نيّت همه مى‌کند و اگر از وضو هم عاجز است يک تيمّم هم بدل از وضو مى‌کند.

ج. بدون اضطرار با لباس نجس نمى‌شود نماز خواند و بايد آن را بيرون آورد و با ساتر و پوشش پاک نماز خواند، ولى در صورت وجود نجاست بدن تا ممکن است بايد نجاست را کم نمود و با همان بدن نجس نماز خواند.

ج. با تيمم مشروع براى هر غايتى که انجام شده است، تا وقتى که عذر او باقى است در غايات ديگر مى‌تواند داخل شود، و احتياج به تجديد تيمم ندارد و توضيح بيشتر در مسأله‌ى ۶٠٩ رساله ذکر شده است.

ج. مورد تأمّل و اشکال است و احوط به جا آوردن به امّيد مطلوبيت است، البته با آن تيمّم نبايد کارهايى که مشروط به طهارت است انجام داد، على‌الاحوط.

ج. خير.

ج. اگر تيمّم بدل از غسل جنابت باشد، وضو لازم ندارد و در غير اين صورت لازم دارد.

ج. موارد، مختلف است، مثلاً اگر عذر او تنگى وقت باشد و وضو يا غسل به نيت نماز بگيرد، غسل و وضوى او باطل نيست يا در بعض موارد ديگر مثل اين که جواز تيمم از باب رخصت باشد نه عزيمت[1] و توضيح آن در جامع المسائل آمده است.

[1]. رخصت يعنى جواز؛ عزيمت يعنى وجوب.