ج. پيشانيش را به زمين بکشد و احوط اين است که ديگرى هم دو دست خود را به زمين بزند و پيشانى آن فرد را مسح کند.

ج. تنها تا وقتى که عذر او باقى بوده، آن تيمم کافى بوده است و آن فکر اثرى در مسأله ندارد.

ج. اگر پيشانى يا پشت دست‌ها زخم است و پارچه يا چيز ديگرى را که بر آن بسته نمى‌تواند باز کند، بايد دست روى آن بکشد. و نيز اگر کف دست زخم است و پارچه يا چيز ديگرى را که بر آن بسته نتواند باز کند، بايد دست را با همان پارچه به چيزى که تيمم به آن صحيح است بزند و به پيشانى و پشت دست‌ها بکشد و اگر کف دست به سبب شکستگى يا عارضه ديگرى به طورى در ميان گچ باشد که قابل برداشتن نيست، براى تيمم از ديگران کمک بگيرد.

ج. بايد در آن چه نمى‌تواند،کسى ديگر او را تيمّم بدهد.

ج. حدّ و مرز و مقدار شرعى ندارد و ميزان وجود عذر است هر چند ـ به تعبير روايت ـ ده سال طول بکشد.

ج. چنان چه بدون آن که به دنبال آب برود تيمم کرده و بعد از نماز متوجه شده که اگر جستجو مى‌کرد آب پيدا مى‌شد، بايد بنابر احتياط واجب نماز را اعاده نمايد، اما اگر بعد از جستجو آب پيدا نکند و با تيمم نماز بخواند و بعد از نماز بفهمد در جايى که جستجو کرده آب بوده، نماز را احتياطا اعاده کند، گر چه واجب نبودن اعاده خالى از وجه نيست.

ج. آن مقدار که گچ گرفته شده بايد دست را روى آن کشيد و در آن چه که خود نمى‌تواند، بايد از ديگران کمک بگيرد.

ج. خير.

ج. مى‌تواند بنابر اظهر هر کدام را خواست انجام دهد، ولى احتياط مستحب در تيمم و خواندن تمام نماز در وقت است. و اگر با تيمم هم تمام نماز را نمى‌تواند در وقت بخواند، بايد بنابر احوط بلکه اقرب وضو بگيرد و يک رکعت نماز را در وقت با وضو بخواند.

ج. خود مکلّف نيّت مى‌کند و احوط لزوم نيّت مباشر و نايب هم هست و نايب دست عاجز را به زمين مى‌زند و با آن او را مسح مى‌دهد. لکن احوط اين است که اگر دست زدن به زمين براى مکلّف ممکن است و مسح ممکن نيست، هم خودش به زمين دست بزند و هم به وسيله‌ى نايب و اگر زدن دست به زمين براى او ممکن نيست اما مسح ممکن است، هم خودش مسح کند و هم به وسيله نايب مسح نمايد.