نایب مطلق

ائمه اطهار علیهم‌السلام با آن همه محرومیّت‎ها که از حکومت‎ها و لوازم آن داشتند، از مؤمنین حقوق [و اموال شرعی] را قبض می‎کردند. هر چه که آن‎ها می‎دادند، می‎گرفتند، نه این‎که کسی را دنبالشان بفرستند. در گرفتن اموال، وکلایی داشتند؛ حتی شاید در زمان نواب اربعه رضوان‌الله‌علیهم نیز همین گونه بوده است. وکلایی داشتند که اموال (و حقوق شرعی) را دریافت می کردند؛ منتهی ایصالشان (رساندن به دست امام) فقط از طریق همین نواب اربعه بوده و همین‎طور اگر سؤال و جوابی داشتند، از طریق همین نواب اربعه بوده است. منتهی این نواب اربعه، نایب مطلق بودند و دیگران در موضوعات خاص مثل قبض اموال و ایصال و وصول و... نیابت داشتند.

در همین زمان نزدیک ما هم نقل شده است که به بعضی از علما پیغام‎هایی داده می‎شد که چرا از فلان سیّد غافل شدی؟ یا به حامل این نامه فلان مقدار پول بده، یا بنشین در دهلیز خانه و در مصالح اسلام صرف کن.^١

ما قطع داریم به این‎که در عین حال که حضرت عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف غایب هستند، خیلی از کارهایی که حاضرها انجام می‎دهند، ایشان هم انجام می‎دهند. بله؛ آن حضرت تابع اذن خداست. اماته و احیاء باید به اراده خدا باشد. آیا هر مریضی را که ما بگوییم که شفا می یابد؟ نمی توانیم [چنین بگوییم!]. آیا هر دعایی مستجاب می شود؟ نمی دانیم [که آیا مستجاب می شود یا خیر!]. مصلحت یک اداره دیگری دارد. مریض ها و متوسلین به ایشان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف را الی ماشاءالله شفا داده است، به طوری که خودشان می فهمیدند [شفا از سوی امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف بوده است]. ما آن حضرت را نمی‎بینیم اما آیا آن حضرت هم ما را نمی‎بیند؟! چون ما مَلَک‎ها را نمی‎بینیم، آن‎ها هم ما را نمی‎بینند؟!

بیانات در درس فقه، مبحث خمس(٢۴)، ٢۴ آذر ١٣٨٢