ز جمله فرمان‌ها، دستورها و نقشه‌هایی که کفار چندصد سال پیش علیه ما کشیده‌اند، این است که کشتزارهایمان را بسوزانند. آب‌های آشامیدنی‌مان را آلوده و مسموم کنند، امراض را اشاعه دهند و... ...

این روایت می‌خواهد بگوید که امام علیه‌السلام را نخواستید، فطر و اَضْحی را می‌خواهید چه کار؟!...

همه چیز در دسترس ماست، ولی حالمان مانند حال کسانی است که هیچ ندارند؛ نه به قرآن قائلند، نه به عترت. این همه ودایع، کتب، مخازن علم، روایات و ادعیه در اختیار ما گذاشته‌اند، به‌گونه‌ای‌که اگر کسی بخواهد امامی را حاضر بیابد و یا صدایش را از نوار گوش دهد، و یا در خدمتشان باشد تا مطالب آنها را استماع کند...

در امتحان نشان دادیم که قدردان جواهر نیستیم. عامه در شانه‌خالی‌کردن از عترت و خاصه از قرآن، و در واقع هر دو طایفه از تمسک به هر دو که مأمور به آن بودیم، کوتاهی کردیم. در محضر بهجت، ج۱، ص۵۶ ...

خدا می‌داند قرآن برای اهل ایمان، مخصوصاً اگر اهل علم باشند، چه معجزه‌ها و کراماتی دارد و چه چیزهایی از آن خواهند دید! برنامه قرآن، آخرین برنامه انسان‌سازی است که در اختیار ما گذاشته شده است، ولی ما از آن قدردانی نمی‌کنیم. اهل تسنن، قرآن و ما عترت را آن گونه که باید، نشناختیم و قدر ندانستیم. نابینایی...

زن ارمنیه‌ای که در هواپیما در کنار همسر مرحوم علامه ۱ نشسته بود، جریان زیارت امام رضا علیه‌السلام و گرفتن حاجات از توسل به آن حضرت را نقل کرده بود. بعد از نقل قصه روضه‌خوانی (روضه پنج‌تن) در مدرسه مروی به پیشنهاد آن زن ارمنیه و شفای جوانش برای علامه طباطبایی رحمه‌الله، ایشان فرمود: «خاک بر سر شیعه!»...

شهیدین رحمهماالله عمر کم و کوتاهی داشتند و مع‌ذلک چقدر عمرشان برکات داشت و چه تألیفات نافع و سودمندی از خود به‌جا گذاشتند. آنها برای ما حجتند، تا عمر خود را به غفلت و بطالت نگذرانیم. البته توفیق، چیز دیگری است که... ...

روایت عجیبی، به گمانم در کتاب «غررالحکم» آمده است که از آن استفاده می‌شود: «انسان غافل از ذکر خدا، به یاد عمرو و بَکر است». ...

در شب عید غدیر و شب‌های مثل آن، مانند شب و روز نهم ربیع [شب عید حضرت زهرا علیهاالسلام] و… باید فضیلت این شب‌ها و روزها و صاحب آنها و مطاعن دشمنان ایشان و احادیث وارده در زمینه ولایت، با اقامه دلیل و برهان ذکر شود، تا موجب تقویت عقاید مذهبی مستمعین گردد، نه اینکه این‌گونه مجالس به خنده و لهو و لعب گذ...

کنیه‌اش ابوعلی بود، از اهالی عَمّان. از قرائنی که درباره زندگی او نقل شده به‌دست می‌آید که در اوایل غیبت کبری از دنیا رفته و هم‌عصر شیخ کلینی و علی‌بن‌بابویه بوده است. در کتاب‌های رجال و تذکره، ثقه و جلیل‌القدر دانسته‌ شده، ولی توضیح چندانی درباره زندگانی او نیامده است....