ج. در فرض سؤال اگر آگاه کردن او به وقت، مُضرّ به حالش نباشد، جايز است خصوصا با اجازه‌ى او از اوّل.

ج. سيره بر بيدار کردن است؛ مگر در صورتى که براى فردى که خوابيده ضرر داشته باشد.

ج. مقصود از نصف شب، نصف ما بين غروب آفتاب و طلوع فجر (اذان صبح) است نه طلوع آفتاب.

ج. پس از به جا آوردن نافله، افضل تعجيل است.

ج. بايد نماز عصر را که يک رکعت از آن را وقت دارد بخواند و نماز ظهر را بعدا قضا کند.

ج. به جهت رعايت احتمال بودن وقت بين دو عمل (نماز مغرب و نماز عشا)، بدون نيّت ادا يا قضا بخواند.

ج. احتياطا نماز ظهر را به قصد مافى الذمه بخواند.

ج. وقت نماز اوّل ماه از اوّل طلوع فجر است که اوّل روز شرعى مى‌باشد.

ج. ظاهرا اعاده‌ى نماز لازم نيست.

ج. بايد به يقين خود عمل کند.