ج. اگر بعد از وضو باشد آن شک اعتبار ندارد و اگر در اثناى وضو باشد موضع مشکوک را بشويد، البته اگر شک او از وسوسه نيست.

ج. اگر با دست هم جارى شود کافى است و معناى جارى شدن اين نيست که آب خيلى زياد باشد، بلکه همين که آب از نقطه‌اى به نقطه‌ى ديگر منتقل شود، جارى شده است.

ج. خير اشکال ندارد تا وقتى که منجر به وسواس نشود.

ج. آن مقدارى از لب‌ها که از ظاهر صورت به شمار مى‌رود، لازم است شسته شود.

ج. اگر پوست زير ابرو پيدا نيست، شستن ظاهر آن کافى است؛ و اگر پيداست و يا مشکوک است، بنابر احتياط واجب بايد آب را به زير ابرو هم برساند.

ج. خير

ج. در جهت شستن به نيّت وضو، رعايت ترتيب عرفى از بالا به پايين لازم است ولى ريختن آب به پايين‌تر اشکال ندارد.

ج. مقدار فاصله بين انگشت شست و انگشت ميانى به اضافه‌ى مقدار کمى براى يقين، لازم است شسته شود و غير از آن ضرورتى ندارد که شسته شود. (توضيح بيشتر در مسأله‌ى ٢٣٨ رساله آمده است.)

ج. مقدارى از بينى و دهان که ظاهر است، بايد شسته شود.

ج. اگر قبل از وضو و يا در هنگام وضو برطرف شده و سپس يک مرتبه آب بر آن جريان يافته صورت و حوله پاک است و اما صحت وضو مبنى بر اين است که پس از پاک شدن محل، جريان آب بر آن به نيّت وضو ادامه يابد و يا دوباره جارى شود و اگر شک در برطرف شدن آن دارد، وضو صحيح است ولى حوله و صورتش را تطهير کند.