ج. نذر آن است که انسان ملتزم شود کار خيرى را براى خدا به جا آورد يا کارى را که نکردن آن بهتر است، براى خدا ترک کند.

ج. مانعى ندارد.

ج. در موارد اطمينان به رضايت حضرت ـ عجّل‌اللّه‌تعالى‌فرجه‌الشّريف ـ مانعى ندارد.

ج. اگر صيغه‌ى شرعيّه‌ى نذر را نخوانده‌اند وظيفه‌اى ندارند و اگر با صيغه، نذرهايى را منعقد نموده‌اند، وفاى به همه‌ى آن‌ها لازم است.

ج. بايد زيارت عاشورا را با صد لعن و صد سلام بخواند.

ج. از آن جهت که سبب واجب نمودن امور غيرواجب براى انسان مى‌گردد، کراهت دارد و منافاتى با رجحان و استحباب آن از جهات ديگر ندارد، به نحوى که در جاى خود توضيح داده شده است.

ج. در فرض مزبور، نذر به روزه تعلّق گرفته است و بايد روزه بگيرد و اگر روزه نگرفت، از نذر تخلّف نموده و کفاره دارد.

ج. به مسأله‌ى ٢١٣٧ و ٢١٢١ رساله رجوع شود.

ج. اگر از عين مال نامشروع باشد، استفاده از آن جايز نيست.

ج. مباشرت لازم است، مگر اين که نذر به گونه‌اى باشد که شامل استيجار و استنابه و قبول از متبرّع باشد.