در حال بارگیری...
خدا ما را متنبه و بیدار کند که بفهمیم متنبه و عالم نیستیم و نمی‌توانیم به‌تنهایی خود را اداره کنیم و به مأمنی نیاز داریم تا پناهگاه را به ما نشان دهد. و خدا نکند که خود را عالم و دارای بصیرت و بی‌نیاز بدانیم به‌حدی که لانَحتاجُ إلی أَحَدٍ (به هیچ‌کس نیاز نداشته باشیم)، آن وقت است که به هلاکت و شقاوت ابدی و ذلت و خواری گرفتار خواهیم شد.
در روایت آمده است: «إِنَّ أَلْمؤمن لَیشْفَعُ فی مِثْلِ رَبیعَةَ وَ مُضَرٍّ؛ مؤمن برای افراد بسیاری همانند افراد دو قبیله ربیعه و مُضر شفاعت می‌کند».١ مؤمن عالم نیز به طریق اولی چنین است. با توجه به این نکته که شفاعت آخرت، نتیجه و ظهور دستگیری و شفاعت دنیاست، و مؤمن و عالم از کسانی که در این دنیا به آنان رجوع نموده و از آنان استفاده کرده‌اند شفاعت می‌کنند. معلوم می‌شود که اگر خواهان آن باشیم که از شفاعت آنان برخوردار باشیم، نباید در دنیا خود را از آنان بی‌نیاز بدانیم. با این توضیح ربط روایت با مطلب پیش نیز روشن می‌گردد.
