زمانی دیدند که مرحوم آقا میرزا محمدتقی شیرازی با آن همه قابلیت و علم و عمل و بزرگواری، در خزانه حمام میگوید: «خدایا، از تو خواسته بودم که مرا به ریاست و مقام مرجعیت مبتلا نکنی، حال که نمودی، یاریام کن، حفظم کن».
همان میرزایی که استاد ما (شیخ محمدحسین غروی اصفهانی) ـ که خود در علم و عمل خیلی بزرگوار بود ـ از مرحوم نایینی١ نقل میفرمود که اگر مرحوم آقا شیخ محمدحسین مسجدشاهی باقی بود، بعد از میرزای بزرگ٢ از دیگران اعلم بود. درهرحال، ایشان با آن همه مقامات علمیه و عملیه ـ که اهلش تشخیص میدادند ـ گفته میشد که در اواخر عمر از نماز جماعت کنارهگیری کرد.