باید به خدا حسن ظن داشته باشیم

عمل «امّ داوود» آن‌قدر مفصّل است که از ظهر تا غروب بعضی‌ها را تمام نمی‌توانند بکنند. [در آن نقل شده] که در سجده آخر آن، سعی کن اشکی از چشمت بیاید؛ اگر آمد، علامت این است که دعایت مستجاب شده است.
عجب! شما می‌گوئید این اشک هیچ‌کاره است؟! نخیر، این اشتباه محض است. این اشک به اعلی‌علیین مربوط است؛ از آنجا استیذان می‌کند، از آنجا استجابت دعا می‌کنند. فلذا باید کسانی که حاجت مهمّه‌ای دارند، یکی از همین نمازها و از این عبادت‌هایی که برای حاجت ذکر شده است [بجا آورند] و اگر بخواهند تثبیت بکنند، تأیید بکنند و برسند به حاجت خودشان بلاشک، ملتفت باشند بعد از آن طلب حاجت و نمازها و دعاها، بروند به سجود و در سجود سعی کنند [به اندازه] بال مگسی چشم، تر بشود. این، علامت این است که مطلب تمام شد.

بله، چیزی که هست این است که عینک ما درست صاف نیست، ما نمی‌فهمیم؛ فرضاً ما از خدا خانه می‌خواهیم اما خدا به مصلحت ما نمی‌داند؛ چه می‌کند؟ آیا باطل می‌کند دعای ما را؟ خیر، بالاتر از خانه به ما می‌دهد. به ملک می‌فرماید چند سال بر عمر این شخص بیفزا. این بیچاره خیال می‌کند این‌همه زحمت کشید، آخر اثری از خانه و دعای خودش ندید؛ دعایش مستجاب نشد اما نمی‌داند بالاتر از استجابت این دعا را به او داده‌اند ولی او نمی‌فهمد. حسن ظن به خدا باید داشته باشیم. عینکت باید واسع و صاف باشد، کدورت نداشته باشد.