عکس‌نوشت سه‌شنبه ٢ آذر ماه ١۴٠٠

رسیده بودم سر دو راهی انتخاب؛ یک طرف پیشنهاد رفتن به آذربایجان و تدریس در مدرسۀ دینی  باکو  بود؛ و طرف دیگر مسئولیتی سنگین و رنگین در همین قم خودمان.
اینکه از فضای معنوی قم دور شوم و در باکو که فضایش با قم زمین  تا آسمان فرق داشت زندگی کنم، نگرانم می‌کرد.
برای مشورت پیش آقای بهجت رفتم. توی دلم گفتم: «خُب معلوم است که می‌گوید بمان قم!»
حرف‌هایم را که شنید، گفت: «طبیب باید آنجا برود که مریض زیاد  است؛ بروید باکو!»
دوباره تاکید کردم و گفتم: «اگر از امور معنوی دور شوم چه؟»
محکم گفت: «نخیر آقا! ویرانی‌های آنجا را در نظر بگیرید. خیال  می‌کنید سیر و سلوک به این است که تسبیحِ هزاردانه دست بگیرید  و ذکر بگویید؟! این نیست آقا، بروید...»