رؤیت خداوند

خداوند انسان را طورى آفريده كه مى‌تواند از راه عبوديت و بندگى خالص، از مقام ملائكه گام فراتر نهد و مقامات انبياء و اولياء را كسب نمايد. رؤيت خداوند متعال در دنيا (منظور ديدن با قلب است)، به همان ملاك رؤيت در آخرت امكان دارد.

در سخنان حضرت امير عليه‌السلام در جواب آن شخص كه از آن حضرت پرسيد: «هَلْ رَأَيْتَ رَبَّكَ؟؛ آيا پروردگارت را ديده‌اى؟»، چنين آمده است: «ما كُنْتُ أَعْبُدُ رَبّا لَمْ أَرَهُ؛ من كسى نيستم كه پروردگارِ نديده را بپرستم».۱ هم‌چنين مى‌فرمايد: «رَأَتْهُ الْقُلُوبُ بِحَقآئِقِ الْايمانِ؛ دلها او را با ايمان‌هاى واقعى مى‌بينند».۲

و در دعاى عرفه مى‌خوانيم: «عَمِيَتْ عَيْنٌ لا تَراك عَلَيْها رَقِيبا؛ چشمى كه تو را نگاهبان بر خود نبيند، كور است [ كور باد]».۳

• ۱. اصول كافى، ج۱، ص۱۹۷ و ۱۳۸؛ بحارالانوار، ج۴، ص۴۴، ۵۲ و ۳۰۴.
• ۲. اصول كافى، ج۱، ص۹۷ و ۱۳۸؛ بحارالانوار، ج۴، ص۲۶، ۲۷، ۳۲، ۳۳، ۴۴، ۵۲، ۵۴ و ۳۰۴.
• ۳. بحارالانوار،ج۶۴، ص۱۴۲؛ ج۹۵، ص۲۲۶؛ اقبال الاعمال،ص۳۴۹.