در حال بارگیری...
خندۀ ایشان (آیتالله بهجت) صدا نداشت و همیشه در حد لبخند بود؛ ولی در دهۀ اول محرّم، همان لبخند را هم نداشتند و پیوسته در فکر بودند و به یاد امام حسین علیهالسلام در حزن بودند و میگفتند: «فقط خدا میداند به یاد آنها بودن، چقدر منزلت و اجر دارد.»
