نوع دوم (از اهل فسق و معاصى): کسانى هستند که سبب غرور و غفلت ایشان، گمان این است که لذات دنیا امرى است یقینى، و لذات اخرویه چیزى است احتمالى، و یقینى از احتمالى بهتر است، و عاقل [از امر] یقینى دست بر نمىدارد، به امید امر احتمالى. و منشأ این [نوع گمان] نیست، مگر کفر ظاهرى یا باطنى، که اظهار آن را نمىکند؛ و چنین کسى از زمره کفار محسوب [میشود]. و دفع این غرور، به[وسیلۀ] تحصیل یقین به امور معاد است، به [واسطۀ] ادلّۀ واضحۀ قطعیه.