حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره: به خدا پناه می‌بریم! خدا تنبه بدهد که از ثقلین(قرآن و عترت) دست برنداریم. چون از آنها دست برداشتیم، این بلاها بر سرمان آمد. ما باید دایره‌ای از قرآن و توسلات وضع کنیم که محیط بر اهل ایمان گردد و آنها را حفظ کند. مبادا راه را گم کنیم، به خدا پناه می‌بریم! تمام بلاها از اهل...

بدترین بیماری روحی و عقلی - که بدتر از آن بیماری ای نیست‌- شرک است... شرک این است که کسی در وجوب وجود، یا در آفرینش جهان، یا در تدبیر و اداره آن، یا در تشریع دین، یا در استحقاق عبادت و طاعت، شریک یا همتایی برای خداوند متعال قائل باشد. نردبان سعادت، ص۸۱ ...

Your browser does not support the audio element.   ...

حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره: خدا می‌داند که از کارهای مهم ممالک کفر این است که بنشینند و برای مغلوب ساختن ملل و دول مستضعف و محروم و کیفیت غلبه و سلطه بر آنها نقشه بکشند و نتیجه‌گیری کنند. [به‌ظاهر] متمدن‌ترین دولت‌های امروز دنیا، آمریکا و انگلیس هستند که در تمام جنگ‌های دنیا در رأس قرار دارند، و نوع...

امام صادق علیه‌السلام فرمود: ای اسحاق! از خدا آن گونه بترس که گویا او را می‌بینی، و اگر تو او را نمی‌بینی او تو را می‌بیند، اگر بپنداری که او تو را نمی‌بیند پس کافرشده‌ای، و اگر بدانی که او تو را می‌بیند، سپس رو به گناه نمایی، به حقیقت او را از پست‌ترین نظرکنندگان بر خودت قرار داده‌ای. وسائل‌الشیعه،...

رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله: ارکان و پايه هاى کفر، چهار چيز است: رغبت (به دنيا و شهوات)، ترس (از مردم و حوادث)، ناخشنودى (از آنچه مقدر است) و غضب. وسائل‌الشیعه، ج١۵، ص٣٣٩ ...

و معاملۀ خدا با مؤمنین و اهل کفر و فسق در دنیا، مثل کسى است که دو بنده داشته باشد که یکى را نهایت محبت و دوستى داشته باشد، و دیگرى در نظر او خوار و پست باشد. پس اوّلى را از لهو و لعب منع مى‌کند، و او را در مکتب محبوس مى‌سازد تا علم و ادب بیاموزد؛ و او را در هنگام مرض، دواهاى ناگوار مى‌خوراند، و طعام...

نوع دوم (از اهل فسق و معاصى): کسانى هستند که سبب غرور و غفلت ایشان، گمان این است که لذات دنیا امرى است یقینى، و لذات اخرویه چیزى است احتمالى، و یقینى از احتمالى بهتر است، و عاقل [از امر] یقینى دست بر نمى‌دارد، به امید امر احتمالى. و منشأ این [نوع گمان] نیست، مگر کفر ظاهرى یا باطنى، که اظهار آن را نم...

می‌گویند حضرت رضا سلام‌الله‌علیه، از مریضی که محتضَر بوده، عیادت کرد. اطراف مریض، کسانی بودند که گریه می‌کردند. گریه می‌کردند که این [شخص]، دوست ما بود، آدم مؤمنی بود و... که دارد وفات می‌کند. حضرت لبخندی زد. آمدند بیرون. [به حضرت] عرض کردند: چه مناسبتی داشت [که] دوستانش همه گریه می‌کردند و شما لبخن...

روایت دارد: «هرکس که وفات می‌کند، چه مؤمن باشد و چه کافر باشد ـ این [مطلب] در روایت است و خیلی هم مناسبِ با اعتبار است۱ ـ می‌گوید: «ای‌کاش جلوتر۲ آمده بودم». مؤمن، مقاماتش را می‌بیند؛ اینجاست آقا؟! خوب نگاه کن!...