«٢١٠٨» خوردن گوشت مرغی که مثل شاهین چنگال دارد حرام است. و خوردن گوشت هُدهُد مکروه می‌باشد و همچنین پرستو، بنابر اظهر.
«٢١٠٩» اگر چیزی را که روح دارد از حیوان زنده جدا نمایند، مثلاً دنبه یا مقداری گوشت از گوسفند زنده ببرند، نجس و حرام می‌باشد.
«٢١١٠» خوردن پنج چیز از حیوانی که حلال‌گوشت است و به دستور شرع آن را سر بریده‌اند حرام است که عبارتند از: ١ـ طحال (سپرز)؛ ٢ـ نری؛ ٣ـ دنبلان؛ ۴ـ خون؛ ۵ـ فضله و سرگین.
«٢١١١» هرچه در نظر مردم جزء چیزهای خبیث باشد و متعارف مردم از آنها متنفّر باشند، خوردن آنها حرام است، و بنابر احتیاط واجب باید از خوردن ده چیز اجتناب کرد، اگرچه جزء چیزهای خبیث نباشند، که عبارتند از: ١ـ مثانه (بول‌دان)؛ ٢ـ زَهره‌دان؛ ٣ـ بچه‌دان؛ ۴ـ فرج؛ ۵ـ غُدد، که آنها را دُشْوِل هم می‌گویند؛ ۶ـ نخاع (مغز حرام)، که داخل ستون فقرات و گردن است؛ ٧ـ نخود مغز (و آن چیزی است در مغز به‌شکل نخود)؛ ٨ـ چیزی که در میان سُم است و به آن ذات‌الاشاجع هم می‌گویند؛ ٩ـ حدقه چشم؛ ١٠ـ پِی دو طرف تیره پشت.
«٢١١٢» خوردن کمی از تربت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام برای شفا به اندازه یک نخود، که از قبر مطهر آن حضرت یا از اطراف آن برداشته باشند، اشکال ندارد، و مظنون این است که خوردن تربت حضرت رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله و سایر ائمه طاهرین علیهم‌السلام برای شفا، در این حکم مثل تربت امام حسین علیه‌السلام باشد؛ اگرچه احوط این است که آن را در آب مخلوط کنند به‌طوری‌که مستهلک شود، و خوردن گِل داغستان و گِل اَرمَنی برای معالجه، اگر علاج منحصر به خوردن آنها باشد، بنابر اظهر اشکال ندارد.
«٢١١٣» خوردن گوشت اسب و قاطر و الاغ مکروه است و اگر کسی با آنها وطی کند، یعنی نزدیکی نماید، حرام می‌شوند و باید آنها را از شهر بیرون ببرند و در جای دیگر بفروشند.
«٢١١۴» خرگوش و سوسمار و همه حشرات، حرام‌گوشت هستند.
«٢١١۵» اگر ـ نَعوذُبِاللّه ـ با گاو، گوسفند و شتر نزدیکی کنند، بول و سرگین آنها نجس می‌شود و آشامیدن شیر و خوردن گوشت آنها هم حرام است و باید بدون آنکه تأخیر بیفتد آن حیوان را بکشند و بسوزانند و کسی که با آن وطی کرده پول آن را به صاحبش بدهد.
«٢١١۶» آشامیدن شراب حرام و در بعضی از روایات بزرگ‌ترین گناه شمرده شده است، و اگر کسی آن را حلال بداند، در صورتی که ملتفت باشد که لازمه حلال دانستن آن تکذیب خدا و پیغمبر صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌باشد، کافر است. از حضرت امام جعفر صادق علیه‌السلام روایت شده است که فرمودند: «شراب ریشه بدی‌ها و منشأ گناهان است و کسی که شراب می‌خورد، عقل خود را از دست می‌دهد و در آن موقع، خدا را نمی‌شناسد و از هیچ گناهی باک ندارد و احترام هیچ کس را نگه نمی‌دارد و حق خویشان نزدیک را رعایت نمی‌کند و از زشتی‌های آشکار رو نمی‌گرداند و روح ایمان و خداشناسی از او بیرون می‌رود و روح ناقص خبیثی که از رحمت خدا دور است در او می‌ماند، و خدا و فرشتگان و پیغمبران و مؤمنین او را لعنت می‌کنند، و تا چهل روز نماز او قبول نمی‌شود، و روز قیامت روی او سیاه است و زبان از دهانش بیرون می‌آید و آب دهان او به سینه‌اش می‌ریزد و فریاد تشنگی او بلند است».
«٢١١٧» سر سفره‌ای که در آن شراب می‌خورند، اگر انسان یکی از آنان حساب شود، بنابر احتیاط واجب نباید نشست و از چیز خوردن از آن سفره هم باید اجتناب کرد.
