«١١٧٠» امام جماعت باید شیعه دوازده امامی، عاقل، عادل و حلال‌زاده باشد و نماز را به‌طور صحیح بخواند و بنابر احتیاط باید بالغ باشد و نیز اگر مأموم مرد است امام او هم باید مرد باشد.
«١١٧١» عدالت معتبر در امام جماعت عبارت است از حُسن ظاهر، یعنی دوری جستن از گناهان کبیره، به‌طوری‌که ظاهر احوال شخص به‌طور ظنی دلالت کند که او بنای بر ترک گناه دارد، نه آنکه اتفاقاً چند روزی گناه را ترک کرده باشد، و مأموم باید این حسن ظاهر را احراز کند. و اصرار بر گناهان صغیره به‌منزله گناه کبیره است.
«١١٧٢» کسی که ایستاده نماز می‌خواند، بنابر اظهر نمی‌تواند به کسی که نشسته یا خوابیده نماز می‌خواند اقتدا کند، و همچنین بنابر احوط کسی که نشسته نماز می‌خواند، نمی‌تواند به کسی که خوابیده نماز می‌خواند اقتدا نماید، و کسی که در حال ایستاده به تکیه کردن نیاز ندارد، اقتدای او به کسی که نیاز دارد محل اشکال و احتیاط است.
«١١٧٣» اگر امام جماعت در بین نماز از قیام عاجز شد، لازم است مأموم نیت فرادی کند و نماز خود را بخواند، و همچنین است هر نقصی که مانع از اقتداست.
«١١٧۴» کسی که نشسته نماز می‌خواند، می‌تواند به کسی که نشسته نماز می‌خواند اقتدا کند، و با تساوی در هر نقص اقتدا جایز است، مثل اقتدای نشسته به نشسته، ولی با اختلاف جهات کمال و نقص، مثل اقتدای ایستاده‌ای که برای رکوع اشاره می‌کند به نشسته‌ای که برای رکوع خم می‌شود، محل اشکال است.
«١١٧۵» اگر امام جماعت به‌واسطه عذری با تیمم یا با وضوی جبیره‌ای نماز می‌خواند، کسی که وظیفه‌اش وضو بوده، می‌تواند به او اقتدا کند، ولی اگر امام با لباس نجس نماز می‌خواند، بنابر احتیاط واجب نباید به او اقتدا کرد.
«١١٧۶» اگر امام مرضی دارد که نمی‌تواند از بیرون آمدن بول و غائط خودداری کند بنابر احتیاط واجب نمی‌شود به او اقتدا کرد، و نیز زنی که مستحاضه نیست، نمی‌تواند بنابر احتیاط به زن مستحاضه اقتدا نماید.
«١١٧٧» امامت کسی که مرض خوره یا پیسی دارد، مکروه است، مگر برای کسی که مثل اوست، و امامت برای کسانی که تمایل به امامت او ندارند مکروه است و همچنین کسی که حد شرعی بر او اجرا شده، هر چند توبه کرده و حکم به عدالت او شده باشد، مگر برای مثل خودش علی‌الاظهر، همچنین امامت کسی که با تیمّم نماز می‌خواند برای کسی که با وضو نماز می‌خواند، مکروه است.
