ج. اگر يقين به رضايت صاحبش دارد، مانع ندارد.

ج. نمى‌تواند.

ج. در اين سه متعيّن نيست.

ج. اگر يقين به حرام بودن عين غذا نداريد، مى‌توانيد تصرّف نماييد و در صورت يقين، دادن پول، حرام موجب جواز تصرّف نيست.

ج. فرزند در هر سنى که باشد، اگر فقير باشد و پدر داشته باشد نفقه‌اش بر پدر  واجب است و اگر نفقه را از عين مال حرام بدهد، آن‌ها نمى‌توانند از آن پول استفاده کنند و بايد از پول حلال مطالبه کنند.

ج. در موارد ضمان آن، بر مسبّب است و گرنه اگر مال دارد، بر خود او است و در غير اين صورت مثل ساير فقرا است.

ج. بلى، اگر از اولاد اقرب کسى نيست، نفقه‌ى آن‌ها بر فالأقرب[1] اولاد است.

[1]. اقربِ بعدى.

ج. اگر از اموال پدر است، جايز نيست.

ج. بر زوجه، تمکين از زوج لازم است، مگر اين که عذر شرعى داشته باشد و اگر بدون عذر تمکين نکند، ناشزه است و استحقاق نفقه ندارد و مرد مى‌تواند در  غير صورت طلاق يا خلع ـ ولو با رجوع به محکمه‌ى شرعيّه ـ او را به تمکين وادار نمايد، واللّه‌ العالم.

ج. ورثه را راضى کند.