ج. قضا دارد و اگر جاهل مقصر بوده، کفاره هم دارد.

ج. جايز است، ولى خلاف احتياط است.

ج. شايد قولى باشد به ترجيح داشتن تقدّم سبب وجوب براى هر کدام که باشد (يعنى هر کدام که زودتر واجب شده است، همان مقدم است). ولى احتياطا بايد به قصد امر فعلى روزه بگيرد و پس از رمضان هم به نيّت ديگرى که هر کدام باشد، باز روزه بگيرد.

ج. قضا و کفاره دارد.

ج. اگر سفر اضطرارى باشد و يا با غفلت از روزه تا ظهر شرعى اختيارا سفر کند، سفر او قطع کننده‌ى پى در پى بودن روزه‌ها نيست و با رفع اضطرار و غفلت ادامه مى‌دهد.

ج. اگر قضا بر او واجب شده بوده، تأخير مى‌اندازد تا وقتى که تمکن پيدا کند؛ يا وصيت مى‌کند بعد از فوتش، کسى را اجير کنند تا روزه‌هاى وى را بگيرد.

ج. بايد فقط روزه‌ى قضا را نيّت کند، ولى ثواب روزه‌ى مستحبى را هم مى‌برد.

ج. نمى‌تواند کفاره هر روز را به يک فقير بدهد؛ بلکه مى‌تواند کفاره شصت روز خود را نيّت نموده و به شصت فقير بدهد که هر چند با صورت اوّل در نتيجه تفاوتى نکرده و به همان ميزان کفاره به يک فقير داده است، لکن فقط در صورت دوم بريئالذمّه مى‌شود.

ج. بايد صدقه‌ى به ۶٠ مسکين را اختيار کند و اگر روزه مستحبى بگيرد يا نذر روزه کند و روزه بگيرد، اشکالى ندارد.

ج. خير، نمى‌تواند.