ج. اگر آن غسل‌هاى واجب را به قصد وظيفه انجام مى‌داده ـ که همين طور هم هست ـ ، نمازهاى بعد از غسل قضا ندارد.

ج. نزديکى در حال حيض هم بر زن هم بر مرد حرام است ولى بوسيدن و لذت‌هاى ديگر جايز است و لذّت بردن از مابين ناف تا زانو مکروه است.

ج. بر او لازم است مانند ديگران در صورتى که نتواند به ميقات برگردد، به خارج حرم رفته واز آن‌جا احرام ببندد؛ بلکه احتياط اين است که تا آن جا که ممکن است از حرم دور شود واحرام ببندد به‌شرطى که اين عمل مستلزم فوت حج نباشد و در صورتى که انجام اين عمل برايش ممکن نباشد، با ديگران يکسان خواهد بود، يعنى مانند ديگران از حرم محرم شود.

ج. همان غسل ميّت براى او کافى است، ولى بنابر احتياط موقع غسل دادن نيت غسل جنابت و يا حيض را نيز بنمايند.

ج. نزديکى در حال حيض حرام است، چه زن دايم باشد يا غير دايم يا زن آزاد باشد يا کنيز.

ج. بر زن حائض و نفساء (زائو) بعد از گذشتن ايام حيض و نفاس واجب است که براى طواف غسل کنند، و در صورت معذور بودن از غسل و مايوس شدن از توانايى بر غسل، واجب است با تيمم طواف کنند. ودر صورت معذور بودن از تيمم، تا آخر زمان تمکن از مباشرت نايب گرفتن متعين است واحوط آن است که خود نيز طواف کند.

ج. مجرد قصد ده روز، کافى است؛ اگرچه در تمام آن، حائض باشد که بعدا اگر يک روز هم بماند بايد نماز را تمام بخواند به شرط آن که قبل از خواندن نماز، از قصد اقامه ده روز، برنگشته باشد.

ج. نزديکى کردن در مهبل، هم براى مرد حرام است و هم براى زن، اگرچه به مقدار ختنه گاه داخل شود و منى هم بيرون نيايد.

ج. بايستى صبر کند تا پاک شود و غسل نموده و اعمال عمره را به جا آورد.

ج. يکى از شرايط درست بودن روزه باقى نماندن بر حيض و نفاس تا اذان صبح (در صورتى که پاک شده است) و ديگر آن که در تمام روز حيض و نفاس نشود، اگرچه مقدار کمى از روز باشد.