ج. اطمينان هم کافى است و اگر فهميد اشتباه کرده تا جايى که ممکن است بايد اشتباه را برطرف کند.

ج. طريق شناخت مجتهد اورع، همان طريق شناخت اعلم است.

ج. عمل به اين احتياط خوب است.

ج. اگر از کسى مسأله‌ى مورد اختلافى را سؤال کنند، او نمى‌تواند، نظر و فتواى خودش را اجتهادا يا تقليدا بگويد، بلکه بايد بر طبق فتواى مرجع سؤال کننده جواب بگويد، چون فرد سؤال کننده از وظيفه‌ى فعليه خودش سؤال کرده، که همان فتواى مرجع خودش است.

ج. خير؛ مگر آن که او توانايى تشخيص مجتهد و اعلم را داشته باشد و به  واسطه گفتار وى، براى ديگران علم يا اطمينان به اجتهاد و اعلميّت آن فرد پيدا شود.

ج. با فرض عدم اختلال شرطى ـ مثل قصد قربت ـ مطابقت عمل با فتواى او در صحيح بودن عمل کافى است.

ج. اگر جاهل به مسأله است، ارشاد نماييد.

ج. اگر فهميد از مرجع اعلم تقليد کرده مشکلى ندارد وگرنه در صورتى اعمال او صحيح است که بفهمد به وظيفه واقعى خود رفتار کرده است، يا عمل او با فتواى مجتهدى که وظيفه‌اش تقليد از او بوده، يا با فتواى مجتهدى که فعلاً بايد از او تقليد کند مطابق باشد و عباداتى را که قبلاً انجام داده با قصد قربت انجام داده باشد.

ج. اگر مراد از شرايط، فقدان شرايط ذکر شده در رساله است، با رعايت اعلم بودن مجتهد بعدى اعمالش محکوم به صحت است.

ج. تقليد به وسيله‌ى عمل بر وِفق فتواى مجتهد جامع‌الشّرايط محقّق مى‌شود، و التزام و... از مقدّمات تقليد به شمار مى‌روند.