ج. اگر صبر ممکن است، وظيفه، به دست آوردن فتواى مرجع است؛ و در غير اين صورت، اگر احتياط ممکن است، به احتياط عمل نمايد؛ و اگر احتياط ممکن نباشد، چنان‌چه از انجام عمل محذورى پيش نيايد، مى‌تواند عمل را به جا آورد و بعد از دسترسى به فتواى مرجع، در صورت مخالفت، اعاده کند، و اين‌ها در صورتى است که عدم دسترسى در تمام مسايل نباشد، در غير اين صورت، مى‌تواند به مجتهد اعلم پس از او مراجعه کند.

ج. از باب ارشاد جاهل بدون عسر و محذور، لازم است.

ج. از آن جا که ملاک اعلم بودن، فهم بهتر حکم الهى است و اين مطلب با نحوه بيان و چگونگى تدريس ملازمه‌اى ندارد، پس شلوغى درس خارج نمى‌تواند ملاک اعلم بودن مجتهد محسوب گردد.

ج. بله، مى‌توان به مجتهد سوم رجوع کرد.

ج. اطمينان هم کافى است و اگر فهميد اشتباه کرده تا جايى که ممکن است بايد اشتباه را برطرف کند.

ج. طريق شناخت مجتهد اورع، همان طريق شناخت اعلم است.

ج. عمل به اين احتياط خوب است.

ج. اگر از کسى مسأله‌ى مورد اختلافى را سؤال کنند، او نمى‌تواند، نظر و فتواى خودش را اجتهادا يا تقليدا بگويد، بلکه بايد بر طبق فتواى مرجع سؤال کننده جواب بگويد، چون فرد سؤال کننده از وظيفه‌ى فعليه خودش سؤال کرده، که همان فتواى مرجع خودش است.

ج. خير؛ مگر آن که او توانايى تشخيص مجتهد و اعلم را داشته باشد و به  واسطه گفتار وى، براى ديگران علم يا اطمينان به اجتهاد و اعلميّت آن فرد پيدا شود.

ج. با فرض عدم اختلال شرطى ـ مثل قصد قربت ـ مطابقت عمل با فتواى او در صحيح بودن عمل کافى است.