ج. مستحب است در دادن زکات فطره، خويشان فقير را بر ديگران مقدم دارد و بعد همسايگان فقير را و بعد اهل علم فقير را؛ ولى اگر ديگران از جهتى برترى داشته باشند، مستحب است آن‌ها را مقدم بدارد.

ج. اگر کنار هم نگذاشته، احتياط مستحب آن است که بعدا قضا کند؛ ولى اظهر اين است که زکات فطره ديگر بر او واجب نيست، ولى معصيت کرده است.

ج. ميزان صدق ميهمان در وقت مخصوص است.(مسأله ١۵۶۶ رساله)

ج. اگر صدق نان خور پدر بکند، فطريه‌اش بر پدر است و در غير اين صورت بر عهده‌ى او نيست.

ج. به قدر ضروريات خود و خانواده‌اش مى‌شود داد.

ج. ظاهرا بايد از افراد پرداخت کننده فطريه مطالبه کنند.

 ج. تحقّق افطار نزد ميزبان نه شرط است و نه موضوعيّت دارد؛ بلکه ملاک صدق ميهمان در وقت مخصوص است. پس اگر قبل از هلال شوّال با ورود بر او به قصد تناول غذا و نحو آن صدق ضيافت او نموده باشد، فطريه بر صاحب‌خانه است؛ اگرچه به عذرى تناول نکند.(مسأله ١۵۶۶ رساله).

ج. اگر حلال و حرام هر دو را دارد، به نيّت حلال، زکات فطره را بدهد و غير حلال را خودش به هر جور ممکن است تصفيه و تحليل کند، مثلاً اگر مورد تخميس است به جهت اختلاط با حرام، زکات فطره را هم جزو مجموع به حساب آورد.

ج. به قدر ضروريات خود و خانواده‌اش مى‌شود داد.

ج. اگر مقدار مصرف خودش کمتر از يک صاع نباشد، اشکال ندارد، (مسأله‌ى ١۵٨۵ رساله).