ج. هر چه برخلاف جهت مقصوده‌ى در متعلّقات وقف است، جايز نيست.

ج. جايز نيست.

ج. طفل اگر مميّز باشد، اکتفا به اذان او براى جماعت مى‌شود.

ج. به نيّت تطهّر و وظيفه‌ى فعليّه صحيح است، و اگر خوف فوت وقت داشته باشد، تيمّم مى‌نمايد.

ج. اگر به نحو متعارف دست‌ها را بالا ببرد، ضرر نمى‌رساند.

ج. ترک آن اگر از روى فراموشى باشد، نمازش صحيح است.

ج. اگر موجب محو شدن صورت نماز نشود، نمازش صحيح است و اگر در آن حالت ذکر گفته، بايد ذکر را اعاده کند.

ج. يعنى به قصد ورود در آن محل معيّن نباشد.

ج. فقط نمازهاى صبح و نماز مغرب و عشا را در صورتى که نامحرم صداى او را نمى‌شنود ـ با تفصيلى که در مسأله قبل ذکر گرديد ـ ، مى‌تواند بلند بخواند.

ج. اگر به حدّ وسوسه نرسد، جايز است.