ج. بازى با آلات معدّة بدون عوض، مورد احتياط است و اين احتياط در شطرنج و نرد شديد است و اگر در معامله انتزاع جواز مطلق شود (زيرا معاوضه نيز امرى است قصدى) و در آن ترويج حرام باشد، جايز نيست و تکسّب با چيزى که منفعت محلّله ندارد، جايز نيست و نگاه کردن به افراد اگر ضدّ نهى‌ازمنکر نباشد، حرام نيست.

ج. اگر بازى با آلات معدّه قمار نيست ـ که حتى بدون برد و باخت هم محلّ احتياط باشد ـ اشکال ندارد.

ج. شطرنج با همان خصوصياتى که از قديم داشته، ساختنش حرام است، و نگهدارى آن هم حرام است، اگر فايده‌اى غير از بازى کردن با آن نداشته باشد، خريد و فروش آن نيز در اين‌صورت حرام است.

ج. اشکال ندارد، ولى اگر آن احتمال ضرر و خطر داشته باشد (مانند مصارعت) جايز نيست.

ج. در احتياط واجب، مطلقا رجوع به مجتهد اعلم بعدى جايز است؛ بنابراين فقط در صورتى که بازى با اين آلات بدون برد و باخت است، رجوع به مجتهد ديگر جايز است.

ج. بازى کردن با آلات قمار، از قبيل نرد و پاسور و شطرنج، با برد و باخت حرام قطعى است و بدون برد و باخت، احتياط در ترک آن است و در شطرنج، احتياط شديدتر است.

ج. فرق نمى‌کند، فى الجمله.

ج. در مورد شطرنج جايز نيست. (به مسأله‌ى ١۶٢۴ رساله رجوع شود.)

ج. جايز نيست.

ج. خير، بايد آن را از بين برد.