ج. اگر وقت نماز اندک باشد، نماز مقدم است.

ج. اگر مورد از موارد جواز تنبيه است، بايد با اذن از پدر باشد و به حدّ لزوم ديه هم نرسد.

ج. ظاهرا مثل بچّه‌هاى ديگر است، فقط در صورت اکراهِ يکى به زنا، ولد ملحق به مکرَه است شرعا، چنان‌چه گذشت.

ج. اگر کار حرام انجام مى‌دهند و اگر احتمال تأثير عقلايى در خشونت مى‌دهد، آن را به ديگرى واگذار کند، به طورى که متوجّه نشوند.

ج. تا علم بر خلاف نباشد، حمل بر حلال زادگى مى‌شود.

ج. ادعاهاى ذکر شده مى‌تواند از طرفين باشد، ولى پدر با اين که حقّ حضانت دارد، لکن به گونه‌اى نبايد عمل کند که مادر به مشقّت زياد و عُسر و حرج واقع شود و نبايد مانع شود او را از زيارت و ديدار و اجتماع براى صله رحم، و دفع يا رفع عسر و ضرر، به فرستادن طفل يا آوردن او ممکن است و همين حکم در ايام حضانت مادر هم هست و اختلاف بايد نزد حاکم شرع حلّ و فصل گردد.

ج. علاوه بر نهى‌ازمنکر اگر عين حرام است، حق استفاده از آن غذا را ندارد، به خلاف اين که به نحو متعارف به ذمه خريده باشد.

ج. اجازه‌ى شوهر کافى است.

ج. مانعى ندارد.

ج. به مسأله‌ى ١٣۶٩ رساله رجوع شود.