ج. بر زوجه، تمکين از زوج لازم است، مگر اين که عذر شرعى داشته باشد و اگر بدون عذر تمکين نکند، ناشزه است و استحقاق نفقه ندارد و مرد مى‌تواند در  غير صورت طلاق يا خلع ـ ولو با رجوع به محکمه‌ى شرعيّه ـ او را به تمکين وادار نمايد، واللّه‌ العالم.

ج. ورثه را راضى کند.

ج. استحقاق نفقه دارد، بنابر احوط.

ج. اگر خروج زن از منزل شوهر بدون رضايت شوهر، و بدون عذر باشد، ناشزه است و در مدّت نشوز استحقاق نفقه ندارد و چنان‌چه شرعا معذور باشد، ناشزه نيست و نفقه‌ى او که همان نفقه‌ى زوجيّت است، بايد به او داده شود.

ج. فرقى بين فرزندان پسر و دختر نيست و با وجود فرزند، هر چند دختر که بتواند نفقه‌ى پدر و مادر را بدهد، نفقه‌ى واجبه بر عهده‌ى دختر است.

ج. اگر در راه حلال باشد و سبب ناراحتى پدر هم نشود اشکال ندارد، مگر اين که پدر پول را تمليک او نکرده باشد و يا به صورت مشروط بخشيده باشد.

ج. اگر مهريه حالّ باشد و از اوّل راضى نشده باشد، مستحقّ نفقه است، بنابراين که بگوييم نشوز مانع است از استحقاق نفقه با اقتضاى عقد آن را، نه اين که تمکين شرط باشد.

ج. بايد شوهر راضى باشد.

ج. اگر با اذن از قيّم صغير و ساير ورثه باشد، نسبت به سهم خودش مانعى ندارد و هم چنين تصرف در سهم ورثه با رضايت آن‌ها اشکالى ندارد، به خلاف سهم صغير که به هيچ عنوان اجازه تصرف ندارد مگر در موردى فرض شود که مصلحت صغير هم در آن باشد.

ج. بر عهده شوهر او است.