٢٩٨٩. عامل أو طالب يقطع ما دون أربعة فراسخ الى مَقَرَّ عَمَلِه يومِيا، فلايبلغ ذَهابه و إيابه ثمانية فراسخ و لکن ماهو حکمه اذا أکمل المسافة بأن خرج من منزله قاصدا الذهاب الى مکان آخر بعد الذهاب الى مقرّ عمله و هذا المکان الاخر يبعد عن وطنه المسافة تلفيقية، فهل يقصّر أم يتمّ فى هذه المسافة الملفقة بين العمل و غيره؟
ج. حيث يَقْصِد المسافةَ الثانية من الاوّل فانّه يقصّر ما لم تکن مَشْغَلاً له و لم تعدّ سيرا مستقلاًّ له حکمه.[1]
[1]. کارگر يا دانشجويى هر روز کمتر از 4 فرسخ را تا محل کارش طى مى‌کند. رفت و برگشت او به 8 فرسخ نمىرسد. اگر بخواهد مسافت شرعيه را کامل کند به اين صورت که از ابتدا قصد کند بعد از رفتن به محل کارش به مکان ديگرى برود که از وطنش به اندازه‌ى مسافت دور است و لو اين که مجموعا از وطن تا محل کار و از محل کار تا آن محل ديگر با هم به اندازه‌ى مسافت شرعى باشد، حکمش چيست؟ آيا بايد شکسته بخواند و يا اين که در اين مسافت تلفيقى بين محل کارش و محل ديگر، نمازش را تمام بخواند؟
ج. اگر از اوّل، مقصد مسافت دوم از محل کار به محل ديگر را قصد کند، مشروط بر اين که مسافت دوم، سفر کارى او نباشد و يا سفر مستقلّ از سفر شغلى به حساب نيايد، بايد نمازش را شکسته بخواند.
