ج. اگر در عرف متشرّعه به واسطه‌ى فراوانى مخالفت با امام جماعت اقتدا باقى نباشد، محلّ احتياط است و در غير اين صورت برمى‌گردد و با امام رکوع مى‌کند.

ج. ادامه دهد و بعد از نماز احتياطا سجده‌ى سهو به جا آورد.

ج. موارد آن مختلف است. (به مسايل ١١٨٨ تا ١١٩٠ رساله رجوع شود.)

ج. بنابر اقوى نمازش صحيح است؛ ولى احتياط در اين است که اگر عذرى ندارد و مى‌خواهد قبل از امام سلام دهد، قصد انفراد کند. (مسأله‌ى ١١٨۶ رساله)

ج. اشکال ندارد.

ج. اگر مأموم عمدا پيش از امام عمدا هم سلام دهد، بنابر اقوى نمازش صحيح است؛ ولى احتياط در اين است که اگر عذرى ندارد و مى‌خواهد قبل از امام سلام دهد، قصد انفراد کند و مأموم بايد غير از آن چه در نماز خوانده مى‌شود مانند رکوع و سجود را با امام يا کمى بعد از امام به جا آورد و نبايد پيش از امام انجام دهد.

 ج. بنابر احتياط صف‌هاى بعدى پس از تکبيره‌الاحرام صف‌هاى جلويى، تکبيرة الاحرام بگويند.

ج. مکروه است مأموم ذکرهاى نماز را به گونه‌اى بگويد که امام بشنود.

ج. اگر مأموم در رکعت اوّل و دوم نماز صبح و مغرب و عشا صداى حمد و سوره امام را بشنود، اگرچه کلمات را تشخيص ندهد، بايد بنابر احتياط حمد و سوره را نخواند و اگر صداى امام را نشنود مستحب است حمد و سوره را بخواند ولى بايد آهسته بخواند و چنان چه سهوا بلند بخواند اشکال ندارد. و چنان چه مأموم بعضى از کلمات حمد و سوره امام را بشنود بايد بنابر احتياط همان قدر از حمد و سوره را نخواند. و حمد و سوره خواندن مأموم در رکعت اوّل و دوم نماز ظهر و عصر کراهت دارد و مستحب است به جاى آن ذکر بگويد.

ج. چنان چه طورى باشد که اگر سر بردارد به مقدارى از قرائت امام مى‌رسد، بايد سر بردارد و با امام به رکوع رود و نمازش صحيح است؛ اما اگر طورى باشد که اگر برگردد به چيزى از قرائت امام نمى‌رسد، بايد سر بردارد و با امام نماز را  تمام کند و نمازش صحيح است و اگر سر برندارد تا امام برسد، باز هم نمازش صحيح است.