ج. اگر مأموم در حال ايستاده به تکيه کردن نياز ندارد، اقتداى او به کسى که به تکيه کردن نياز دارد، محل اشکال و احتياط است.

ج. بنابر احتياط واجب به شخص معذورى که نماز عذرى مى‌خواند نمى‌شود اقتدا کرد؛ مگر به فردى که به علت عذرى تيمم نموده است و کسى که با مأموم، نقص مساوى داشته باشد. پس در فرض سؤال على الاحوط نمى‌تواند اقتدا کند.

ج. احتياط در وجوب اعلام امام جماعت است که اقتدا کننده بفهمد و اگر به وظيفه‌ى منفرد عمل نکرده، آن نماز را هر چند به مثل سجده‌ى سهو جبران کند و يا اگر مثلاً رکنى را اضافه کرده است، اعاده کند.

ج. مستحب است تشهد را با امام بخواند و احتياط مستحب آن است که موقع  خواندن تشهد، به حال تجافى بنشيند، يعنى انگشتان دست و سينه پا را به زمين بگذارد و زانوها را بلند کند و بايد بعد از تشهد با امام برخيزد و حمد و سوره را بخواند.

ج. لازم نيست امام جماعت، خودش را عادل بداند.

ج. اگر عادل باشند، اقتدا به آن‌ها مانعى ندارد.

ج. بايد عدالت امام جماعت احراز شود.

ج. اگر به حدّى است که انتصابى که شرط در قيام است از او فوت نمى‌شود، اشکال ندارد.

ج. بلى، اگر نتوانيد تمام کف دست را روى زمين بگذاريد، متعيّن است که با پارچه، خاک يا هر چيز ديگر کف دست را پر کنيد تا همه جاى دست عرفا روى زمين مستقر باشد و با امکان اين مطلب، فرقى بين نماز جماعت و فرادا نيست.

ج. مانع ندارد.