ج. اگر اخذ اجرت صدق ننمايد، مانعى ندارد وگر نه جايز نيست، بنابر احوط.

ج. اگر آن تدريس بر او واجب شرعى باشد و بدون عذر آن را ترک مى‌کند، عدم حضور او مُخلّ به عدالت مى‌شود.

ج. اگر ديگرى (غير سيد) فقيه‌تر نيست، سيّد اولويّت دارد.

ج. ظاهرا اشکال ندارد.

ج. اگر فقط اشکال در کوچکى کف دست باشد، اظهر صحّت جماعت است.

ج. مى‌تواند به جماعت ادامه دهد و همراه امام برخيزد و رکعت اوّل خود حساب نمايد.

ج. بنابر احتياط مستحب در اين حال به صورت تجافى بنشيند.

ج. امام جماعت بايد شيعه دوازده امامى، عاقل، عادل و حلال زاده باشد و نماز را به طور صحيح بخواند و بنابر احتياط بالغ بوده و اگر مأموم او مرد است، امام نيز بايد مرد باشد و عدالت معتبر در امام جماعت عبارت است از حسن ظاهر يعنى دورى جستن از گناهان کبيره، به طورى که ظاهر احوال شخص به طور ظنّى دلالت کند که او بناى بر ترک گناه دارد، نه آن که اتفاقا چند روزى گناه را ترک کرده باشد و مأموم بايد اين حسن ظاهر را احراز کند، و اصرار بر گناهان صغيره، به منزله گناه کبيره است.

ج. اگر براى کارهاى غير واجب باشد و يا به عنوان اجرت بر کار واجب نباشد، اشکال ندارد ولى در هر حال عمل، صحيح واقع مى‌شود، هر چند عبادى باشد.

ج. صحيح نيست و اگر فقط صورتا اقتدا کند، کار حرامى نکرده است، مگر آن که سبب انتزاع ترويج باطل شود.