ج. بر او واجب نيست؛ ولى اگر قدرت تشخيص خوب و بد را داشته باشد، بنابر شرعيّت عبادات او، اگر بخواند، صحيح است و نمازهايى را که خوانده به عنوان نماز پدر و مادر حساب مى‌شود.

ج. هر وقت عاقل شد، بايد به جا آورد.

ج. آن چه را که اضافه بر پنج سال، پسر بزرگ يقين به قضا شدن آن دارد، بايد قضا نمايد. هم چنين اگر ورثه يا وصىّ در عمل به وصيّت معصيت کنند.

ج. اگر ٨٠ سال را خود او تعيين کرده، بايد به وصيت او عمل شود، چون شايد نماز و روزه‌هاى ديگران برگردن او بوده است و اگر وصيّت متعارف بوده و مقصود او صرف نماز و روزه از ثلث بوده، زيادى از آن، مال ورثه و اگر وصيّت به کلّ ثلث بوده زيادى در خيرات مصرف مى‌شود.

ج. بله، قضاى آن نمازها بر پسر بزرگ واجب است. حتّى آن نمازهايى را که در اين مدّت خوانده، ولى بر طبق وظيفه‌اش در آن حال رفتار نکرده است نيز بايد قضا نمايد.

ج. در هر صورت پسر بزرگ‌تر بايد ترک احتياط نکند و به وظيفه عمل کند و اميد است براى ميّت هم مفيد باشد و از رحمت خداوند بهره ببرد.

ج. آن‌چه بر عهده او است اعمّ است از اين که خودش انجام دهد و يا اجير بگيرد و در صورتى که خودش انجام مى‌دهد با نمازهاى خود او فرقى ندارد.

ج. بنابر احتياط، واجب است که پسر براى نمازها اجير بگيرد که اگر در ذمّه‌اش  هم نباشد، از اموات ديگرش محسوب شود و اگر پسر بزرگ نداشت، قضا جزو بدهى‌هاى ميّت يا وصيت او است.

ج. بنابر احتياط واجب، با رضايت ورثه، از ارث ميّت، براى نمازها اجير بگيرند.

ج. بنابر احتياط، واجب است.