ج. به مقدار يقينى شکسته مى‌خواند و بقيه را کامل مى‌خواند.

ج. لازم نيست نماز قضا را جلو بيندازد، گر چه مطابق احتياط است.

ج. اگر قصد ده روز در آن جا نداشته، تا سى روز نمازهايش را شکسته و بعد از سى روز، تمام، قضا نمايد.

ج. بله، مى‌تواند رجاءً.

ج. يک نماز صبح بخوانيد و يک نماز چهار رکعتى به قصد ما فى الذّمة.

ج. اگر در حالت بيهوشى او را برده‌اند ـ که قصد سفر نداشته ـ بايد نمازهايش را در صورت وجوب قضا، به صورت تمام قضا کند.

ج. هر مقدارى که مى‌داند با حالت جنابت به جا آورده بايد قضا کند ولى روزه‌ها اگر جهل به حکم نبوده است، قضا ندارد.

ج. نمازهاى مستحبى که وقت خاص دارند در صورت ترک، قضاى آن‌ها مستحب است؛ ولى اگر در اثر بيمارى قضا شده باشد، استحباب قضا تاکيد نشده است و اگر قضاى نمازهاى مستحبى را نخواند، مستحب است براى هر نماز فوت شده يک مدّ طعام صدقه بدهد.

ج. اگر رکن نماز کم يا زياد شده، مطلقا قضا دارد و در غير اين صورت، بين تقصير و قصور فرق هست؛ ولى چون نوعا تقصير هست، کم‌کم قضا نماييد.

ج. بايد آن‌ها را قضا کند و کفاره‌ى روزه‌ها را هم، اگر جاهل مقصّر بوده، بدهد.