٣٩٢٠. گاهى در بيمارى‌هايى ـ مانند برخى عفونت‌هاى نه چندان مهم ـ ، پزشک جهت تسريع بهبودى يا اطمينان از اين‌که داروى تجويزى وى بسيار قوى است و در مورد خيلى از عفونت‌ها مى‌تواند مؤثر باشد و يا به خاطر اين‌که از هزينه‌ى درمان بيمار و مراجعات مکرر وى بکاهد، اقدام به تجويز داروهايى مى‌کند که ضررهاى آن‌ها کاملاً شديد بوده و به اثبات رسيده است و اين در حالى است که شايد بتوان از طريق داروهاى ديگرى که ضرر بسيار کمترى دارند، ولى ممکن است با عدم اطمينان کامل و هزينه‌ى زيادتر همراه باشند، بيمار را معالجه نمود. با چنين فرضى، بهترين کار چيست؟ انتخاب راه سريع و پرخطر يا راه کم‌خطر و احيانا نامؤثر؟
ج. به حسب ظاهر، راه دوّمى مقدّم است.
