تو ای خدا!

حضرت ایوب علیه‌السلام بعد از آن همه ابتلائات و شکنجه و سختی، عرض کرد: خدایا، اگر محکمه‌ای باشد، حاضرم با تو محاجه کنم! خداوند فرمود: «هاتِ حُجتَک؛ دلیلت را بیاور». گفت: خدایا، کدام دو راهی برای من پیش آمد که اشد و اشق‌الطریقین (سخت‌ترین دو راه را) انتخاب نکردم؟! خداوند در جواب او فرمود: «مَنْ أَقْدَرَک وَ وَفقَک عَلی ذلِک؟؛ چه کسی تو را بر انجام آن قدرت داد و توفیق عنایت فرمود؟». حضرت ایوب علیه‌السلام گفت: «أَنْتَ، یا رَبی!؛ تو، ای پروردگار من!» و با این پاسخ به محکومیت خود در برابر خدا و عجز و ناتوانی از ادای شکر نعمت‌های بی‌پایان الهی اقرار نمود.١

• ١. برای اطّلاع از تفصیل ماجرا ر.ک: تفسیر قمی، ج۲، ص۲۴۱؛ قصص الانبیاء جزایری، ص۲۰۰؛ بحارالانوار، ج۱۲، ص۳۴۱. نیز ر.ک: بحارالانوار، ج۱۲، ص۳۵۰؛ ج۶۹، ص۳۲۰؛ امالی طوسی، ص۶۶۲.