تو خود حجاب خودی، حافظ از میان برخیز

مادیات و دنیا و وسایل راحتی، راحتی نمی‌آورد، بلکه: «أَلاَ بِذِکرِ اللهِ تَطْمَئِن الْقُلُوبُ؛ هان! تنها با یاد خدا دل‌ها آرام می‌گیرد»،١ نه با داشتن مُلک و ملکوت؛ لذا باید سعی کنیم تزلزل‌هایمان برطرف شود و پرده‌ها برداشته شود. و بزرگ‌ترین پرده، خود ما هستیم: «تو خود حجاب خودی، حافظ از میان برخیز».٢

ما خودمان حجابیم، خداوند حجاب ندارد؛ «لا یهْتَک حِجابُهُ».٣ این موجوداتند که حجابند، خَرقِ حجاب که صورت بگیرد باز بشریت باقی است، حجاب‌های نورانی همان توجه به نورِ اذکار و عبادات است.

• ١. رعد: ۲۸.
• ٢. دیوان حافظ، با تصحیح قدسی، غزل ۱۵۹، ص۱۴۱؛ غزل ۳۱۶، ص۲۴۵.
• ٣. تهذیب، ج۳، ص۱۱۰؛ اقبال‌الاعمال، ص۵۹؛ البلدالامین، ص۱۹۴؛ مصباح کفعمی، ص۵۷۸؛ مصباح‌المتهجد، ص۵۷۷.