از کرامات شیخ انصاری رحمه‌الله

مرحوم شیخ انصاری که می‌شود گفت به درس اخلاق سید علی دزفولی شوشتری رحمه‌الله می‌رفته حرف‌هایی دارد، از جمله اینکه: ماها اگر می‌خواهیم به حوایجمان برسیم، باید با خشوع و خضوع برسیم، یعنی کار به حوایج نداشته باشیم، کار به تکلیف داشته باشیم و آن را مراعات کنیم. همچنین در مرض موت خود فرمودند: «أَلْمَوْتُ وَالْحَیاةُ مِنْ عَوارِضِ الْبَدَنِ، وَالسوچُ سَوادُ الْوَجهِ فِی الدارَینِ؛ مرگ و زندگانی از عوارض جسم است، و مصیبت آن است که انسان در دو سرا سیاه‌رو باشد».

آیا آدم عادی می‌تواند چنین حرف‌هایی را بزند؟! خدا می‌داند انسان باید چه مقاماتی را داشته باشد تا چنین سخنانی بگوید. آن‌ها عِلماً و عملاً ادای امانت کردند. وای بر ما اگر بر خلاف آن‌ها باشیم. هرچه از بیت‌المال در نزد او بوده، در خانه‌اش بوده، زیرا در آن زمان بانک رایج نبود، شبی دزدها از بالای بام می‌آیند و می‌بینند داخل خانه شیخ رحمه‌الله گاومیش است، و از ترس حمله گاومیش نمی‌توانند به پایین بیایند. اختصاص به شیخ رحمه‌الله هم ندارد، خیلی از علما چنین کراماتی را داشتند. ما که آن جور چیزها را نداریم، شاید اعتراف و اقرار به اینکه علماً و عملاً مثل آنها نیستیم به دردمان بخورد.