در حال بارگیری...
گویا بنا بر این است که در عمل، خدا نادیده گرفته شود، با اینکه در روایت «کافی» دارد که: «در هر شهری عمودی از نور است که امام علیه‌السلام اعمال بندگان را در آن می‌بیند» و یا «مَلَکی برای او خبر می‌آورد».۱ همچنین «روح‌القدس» مؤید او و با اوست، غیر از آن روحی که هر سال یک بار در شب قدر بر او نازل می‌شود.۲ بنابراین، اگر مثلاً پرده‌ای هم دور عمل خود بکشیم، فایده ندارد و دید امام علیه‌السلام نافذتر است و در برابر چشمان واقع‌بین او، مانع و حائل ایجاد نمی‌کند. همچنین در رؤیت امام علیه‌السلام مقابله و محاذات۳ شرط نیست، بلکه هر جا که نشسته، بر اَرَضین سُفلی و سماوات سبع و مافیهِنّ و مابینهنّ اشراف دارد.
خداوند متعال می‌فرماید: «وَ ءَاتَینَـهُ الْحُکمَ صَبِیاً؛ در حال کودکی، حکم را به او عطا کردیم»۴ و نیز می‌فرماید: «قالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آتانِيَ الْكِتابَ وَ جَعَلَني نَبِيًّاً؛ [عیسی در گهواره] گفت: من بنده خدایم، خداوند به من کتاب عطا کرده و مرا پیامبر قرار داده است».۵ اگر مسئله امام‌شناسی بالا رود، خداشناسی هم بالا می‌رود؛ زیرا چه آیتی بالاتر از امام؟! امام آیینه‌ای است که حقیقت تمام عالم را نشان می‌دهد؟!
