عکس‌نوشت جمعه ١۶ آذر ماه ١٣٩٧

«وَ مَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ». يعنى: «هرکه خدا را وکيل خود کند، او را کافى است». (طلاق، آيه3) اگر گويى [که کرم و رحمت خداوند] تخصيص به آخرت دارد، خود دانى که دروغ مى‌گويى، بلکه کافرى. و اگر شامل دنيا و آخرت است، چگونه به‌جهت تحصيل دنيا آرام نمى‌گيرى؟! و به‌قدر قوّه خود، سعى در خصوص آن مى‌کنى؟! کو آن کرم و رحمى که شيطان تو را مغرور ساخته؟! اى مغرور ستمکار! چگونه کرم اقتضا مى‌کند که: ظالمِ قوى‌پنجه بر بندگان ضعيف خدا ظلم کند، و اموال ايشان را به‌ستم بستاند، و دل ايشان را برنجاند، و به فحش و دشنام، ايشان را ايذا کند، يا خون ايشان را بريزد، عِرض و ناموس ايشان را بر باد دهد، و دود از نهاد ايشان برآورد، و ايشان دسترسى به جايى نداشته باشند، و با وجود اين، خداوندِ عادل، انتقام مظلوم را از ظالم نکشد، و دل مظلوم را شاد نگرداند؟!!!