عکس‌نوشت جمعه ٢۶ مرداد ماه ١٣٩٧

بدان که اخلاص، مقامى است رفیع، از مقامات مقرّبین؛ و منزلى است منیع (بلندمرتبه)، از منازل راه دین. بلکه کبریت احمر و اکسیر (کیمیای) اعظم است. هرکه توفیق وصول به آن را یافت، به مرتبۀ عُظمى فائز گردید؛ و هرکه مؤیّد (تأیید شده) بر تحصیل آن گردید، به موهبت کبرى رسید. چگونه چنین نباشد، و حال آنکه آن، سبب تکلیف بنى‌نوع (هم‌نوعان) انسان است.
چنان‌که حق سبحانه‌وتعالى مىفرماید: «وَ ما اُمِرُوا إِلَّا لِیَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصینَ لَهُ الدّینَ» یعنى «بندگان، مأمور به اوامر إلهیه نگردیدند، مگر به‌آن‌جهت که عبادت کنند خداى را در حالتى که خالص‌کننده باشند از براى او دین را». و لقاى پروردگار، که غایت مقصود و منتهاى مطلوب است، به آن بسته است.