لزوم دعای جدی برای مسلمانان دعای جدّی در زمان غیبت

در خلوت و جلوت باید برای مسلمانان دعای جدّی کرد؛ زیرا از جمله‌ی «یمْلأ الأرْضَ قِسْطاً وَ عَدْلاً، بَعْدَ ما مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً؛ زمین را پر از عدل و داد می‌کند، بعد از آنکه زمین پر از ظلم و جور گردد»[۱] می‌رساند که همه ـ به‌جز اندکی ـ منحرف می‌شوند و آن‌گاه حضرت برای هدایت مردم ظهور می‌کند.

عبارت «بَعْدَ ما مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً» تهدید عجیبی است؛ زیرا می‌رساند که در آن زمان، در روی زمین یک وجب هم عدل حاکم نیست. ظلم حاکم است، به‌طوری‌که همه‌ی مِلل حتی کفار هم می‌دانند که به ظلم گرفتارند، وگرنه اهل کفر، هر کدام ـ به هر مرام و دینی باشند ـ خود را به حق و مستقیم می‌دانند.

البته نباید از ثبات قدم در دین مأیوس باشیم، و نباید از دعا دست برداریم، بلکه اگر توانستیم دیگران را هم به ثبات و استقامت با خود موافق کنیم، و اگر نتوانستیم، تنها خویشتن را در مقام خود تثبیت کنیم و با ظلم هم‌پیمان نشویم و با ظالمان معاونت نکنیم.

[۱]. با اندکی تفاوت: بحارالانوار، ج۲۲، ص۱۱۰؛ ج۲۰، ص۸۰؛ ج۳۶، ص۳۵۸؛ ج۳۷، ص۴؛ ج۵۱، ص۲۹.