ج. تمام است.

ج. اگر شک در تحقّق مسافت شرعى بين مبدأ و مقصد دارد و با سؤال کردن بدون حرج وظيفه‌اش روشن نشده باشد، بايد نماز را تمام بخواند.

ج. ميزان، همان حدّ عرفى روستا و شهر است.

ج. در اين فرض تمام است.

ج. يعنى نمازى را که شکسته خوانده است و سپس معلوم شده که مسافت، هشت فرسخ بوده است.

ج. وظيفه‌ى او قصر است.

ج. اگر مقصد شهر باشد، ابتداى شهر را بايد در نظر گرفت؛ و اگر مقصد مکان معلومى در شهر باشد، به طورى که بقيّه به منزله‌ى جادّه است، معيار همان مکان است.

ج. اگر مقدار مسافتى را که مى‌رود و بر مى‌گردد مجموعا به هشت فرسخ برسد، نمازش قصر است.

ج. اگر مرتّب بين محل تحصيل و خوابگاه در رفت و آمد باشد، نماز آن‌ها در آن دو محل و بين راه تمام است.

ج. ظاهرا فرقى نمى‌کند و در حدّ ترخص تقدير استوا مى‌شود.