ج. حرف زدن با ديگران در بين اجزاى اذان و اقامه جايز است، اگرچه مکروه است و اگر در حال اقامه باشد اعاده‌ى آن، مستحب است و اگر خيلى طول دهد که صورت اذان و اقامه به هم بخورد، از سر بگيرد.

ج. اکتفا مى‌کند. (به مسأله‌ى ٧۶٢ رساله رجوع شود.)

ج. اگر خيلى طولانى نباشد، جايز است.

ج. کراهت دارد و در اين صورت اعاده‌ى آن مستحب است.

ج. همان اذان و اقامه کافى است.

ج. با فرض اين که مثل پخش بلندگو است، اکتفاى به آن مانعى ندارد؛ ولى اگر اين گونه نباشد، بى‌اثر است.

ج. اگر امام جماعت اذان و اقامه‌ى شخص ديگرى را بشنود براى نماز کافى است، اگرچه بهتر آن است که خودش بگويد و ثواب آن چند برابر است.

ج. آن را در ضمن صلوات يا دعاى صحيح مندرج کرده و بگويد.

ج. در اذان و اقامه مانعى ندارد و در تشهّد احتياط اين است که مقصود خود را در صلوات دوّمى بياورد: مانند «اللّهم صلّ على محمّد و آله الاوصياء الائمة الاثنى عشر...».

ج. مستحب است اذان در گوش راست مولود (نوزاد) و اقامه در گوش چپ او و نيز مستحب است اذان گفتن در گوش سيّى‌ء الخُلق و فرد بد اخلاق، اگرچه بداخلاقى او براى ترک خوردن گوشت تا چهل روز باشد و بهتر، اذان گفتن در گوش راست او است، و حکايت اذان هم مستحب است.