ج. اگر پوست پا و رنگ و شبح پيدا نباشد، اشکال ندارد.

ج. اگر از بواسيرى که دانه‌هاى آن بيرون نباشد، خونى به لباس يا بدن برسد، بنابر اظهر نمى‌تواند با آن نماز بخواند؛ مگر اين‌که مضطر و مجبور باشد با همين لباس يا بدن نماز بخواند يا براى شخص او آب کشيدن يا تعويض آن‌ها مشکل و سخت باشد. اما خون بواسيرى که دانه‌هاى آن بيرون است و يا اين‌که دانه‌هاى آن در داخل است، ولى مثل بواسيرى که در بيرون است، بدن يا لباسش را نجس مى‌کند، بدون اشکال نماز خواندن با آن جايز است.

ج. لازم نيست.

ج. به مقدار کمتر از پوشاننده عورت باشد.

ج. نمازخواندن با آن چرم باطل است.

ج. لباسى که نقش صورت حيوان يا انسان دارد، در نماز مکروه است؛ اگرچه پوشيدن آن در صورتى که خلاف شأن و زىّ پوشنده باشد، حرام است.

ج. در نماز واجب نيست و پوشاندن آن‌ها از نامحرم به عنوان اوّلى اگر مصداق زينت نباشد، واجب نيست.

ج. اگر به گونه‌اى است که آب کشيدن بدن يا لباس يا عوض کردن آن براى بيشتر مردم سخت است، تا وقتى که زخم يا جراحت يا دمل خوب نشده است، مى‌تواند با آن خون نماز بخواند، و اگر طورى است که براى مردم آب کشيدن آن سخت نيست، ولى براى شخص او سخت و مشکل است، صحت نماز با اين لباس يا بدن نيز خالى از وجه نيست؛ و هم چنين است آبى که با خون بيرون آمده يا دوايى که روى زخم گذاشته‌اند نجس شده و در بدن يا لباس او باشد.

ج. احتياط در اجتناب است.

ج. اگر ساتر و پوشاننده عورت پاک دارد، آن لباس نجس را بايد بيرون آورد و در غير اين صورت با همان لباس نماز بخواند و آن نماز را بعدا دوباره احتياطا بخواند.