ج. وجوب و عدم وجوب قضا، وظيفه‌ى الآن است نه گذشته؛ بنابراين بايد طبق نظر مجتهد زنده عمل نماييد.

 ج. در مسايلى که از مرجع ميّت تقليد کرده و عمل نموده‌ايد و از ايشان به ديگرى عدول نکرده‌ايد، اگر ايشان را اعلم يا مساوى با حىّ مى‌دانيد، واجب يا جايز است باقى بمانيد، به شرحى که در رساله آمده است.

ج. نمى‌تواند، زيرا با هر دو مخالفت کرده و به نظر هر دو نماز او از جهتى باطل است.

ج. وى همانند فرد بدون تقليد بوده و بقاء مشکل است، اگرچه عملش صحيح است.

ج. با رعايت موازين ذکر شده در رساله، مانعى ندارد.

ج. اعلميّت مجتهد زنده، در اجازه بر بقا شرط است.

ج. بعد از آن که از مجتهد ميّت به زنده رجوع کرد، ديگر نمى‌توان به مجتهد ميّت برگشت، مگر اين‌که کشف شود طبق فتوايى که حين رجوع حجّيت داشته است، اصل رجوع او جايز نبوده است.

ج. عدول به اعلم و دريافت نظر او در چگونگى بقاى بر ميّت لازم است.

ج. با اين فرض عدول کرده و نمى‌تواند باقى بر اولى باشد.

ج. اگر اعلم بودن مجتهد زنده را احراز کرده باشد، اعمال او قضا و اعاده ندارد.